Review
Normaliter schrijf ik geen recensies vanuit het ik-perspectief, maar dit boek heeft zoveel raakvlakken met mijn leven dat ik ervoor kies om het deze keer wel te doen.
In 2013 heb ik “Toen ik je zag” van Isa Hoes gelezen over haar leven met Antonie Kamerling. Hoe het is geweest om samen te leven met iemand die kampte met enorme depressies, zo erg dat hij er uiteindelijk voor koos om zijn leven te beëindigen, omdat het leven ondraaglijk was geworden. Ik was zeer onder de indruk van haar openharige verhaal over hem. Het beeld dat voor mij zo duidelijk naar voren kwam, was dat hij een (uitzonderlijk)hoogbegaafde jongeman was, die heel creatief, intens, gevoelig met alle bijbehorende problematiek en die moeite had met het zich staande houden in de wereld. Problematiek die mij nauw aan het hart gaat.
Op het moment dat “Nu ik je zie” van zijn zoon, Merlijn Kamerling, werd uitgebracht, wist ik meteen dat ik dit boek ook wilde lezen. Ik wilde weten hoe hij zijn vader heeft ervaren en hoe het voor hem geweest moet zijn. Of hij zichzelf in hem herkent.
De opzet van zijn boek vind ik heel goed. Doordat hij meerdere mensen die Antonie Kamerling gekend hebben tot heel goed gekend hebben, laat vertellen wat hun band met zijn vader is geweest, zorgt dit geheel voor een indrukwekkend beeld. In zijn zoektocht naar zijn vader merk je dat hij ook dingen van zijn vader in zichzelf gaat herkennen. Ook nu komt weer heel duidelijk het beeld naar voren van de (uitzonderlijk)hoogbegaafde jongeman met alles wat daarbij komt de kijken, de intensiteit, de existentiële crises, de gevoeligheid, de moeite met zich staande houden in deze wereld. De depressies, en hoe goed deze te maskeren voor de buitenwacht. Het komt allemaal binnen op een persoonlijk niveau. De herkenning is groot. De stukken over de problemen met hiërarchie waarin Merlijn zich ook sterk herkent brachten een grote glimlach op mijn gezicht. De stukken waarin hij erachter komt dat zijn vader ook zoekende was op zijn leeftijd zijn zo diep in het hart rakend. Tranen met tuiten als hij de eerste zin van Pink Floyd’s “Wish you were here” quote. Dit nummer werd op mijn nichtjes begrafenis gedraaid. Zij heeft na ondraaglijk psychisch lijden ook voor een zelfgekozen dood gekozen. Ook omdat deze eerste regel “So, so you think you can tell Heaven from Hell” eigenlijk alles zegt over het leven met zware depressies. “Levend dood”, zoals hij in het boek zegt, kan het niet beter omschrijven.
“Nu ik je zie” is zo aangenaam geschreven. Hij brengt zijn zoektocht, zichzelf en zijn vader met zijn schrijfstijl zo tot leven voor de lezer. Het is ontroerend, hartbrekend en hartverwarmend tegelijkertijd, melancholisch, maar ook een boek dat duidelijk maakt dat er over zaken als geestelijke gezondheid, suïcide, hoogbegaafdheid en daarbij behorende problematiek gepraat moet worden. In de openheid, zodat er bewustwording is. Dat erbij herkenning hulp gevraagd en gezocht kan worden. Dat je er niet alleen in- en voorstaat. Zijn boek is een mooie aanvulling op zijn moeder’s boek. Samen vormen ze een mooi geheel over hoe zijn vader was, maar ook hoe het is om samen te leven met iemand die kampt met psychische problemen. De dualiteit van de mooie, lichte, ontspannen momenten afgewisseld met de zware, onvoorspelbare en machteloos voelende.
Ik kan zijn boek alleen maar aanraden. Wat mij betreft een dikke 5* waard vanwege de opzet, de schrijfstijl, het tot leven brengen, en dat het mij heeft laten glimlachen, hardop laten lachen, melancholisch laten voelen, laten huilen en een gevoel heeft gegeven alsof ik deel uitmaakte van het verhaal, omdat het zo herkenbaar is.
Bron: BOL.com Lisette2701
